بیماری آلزایمر یک اختلال پیشرونده مغزی است که باعث تخریب سلول‌های حیاتی مغز می‌شود.
بیماری آلزایمر، افراد بالای 65 سال را تحت تاثیر قرار می‌دهد ولی در مواردی نیز در افراد جوان‌تر هم مشاهده شده است. باید به این نکته توجه داشت که بیماری آلزایمر بخشی از روند عادی پیری نیست. همچنین آلزایمر یک فراموشی ساده محسوب نمی‌شود.
این بیماری معمولا با تغییراتی در رفتار و حافظه شخص آغاز می‌شود و در نهایت بر روی کلیه توانایی فرد مثل درک کردن، یادآوری، تفکر، برقراری ارتباط و حتی انجام کار‌های ساده تاثیر می‌گذارد.
همچنین در بیماری آلزایمر، تغییرات متعددی در مغز بیمار رخ می‌دهد که باعث کوچک شدن مغز و نیز از بین رفتن سلول‌های مغزی می‌شود و به جای آنها، لکه‌های متعددی با اشکال خاصی به نام پلاک‌های پیری می‌نیشیند.
بر اساس این گزارش، علت اصلی بیماری آلزایمر ناشناخته است. با این وجود عواملی مانند سن و پیشینه خانوادگی را به آن بی‌ربط نمی‌دانند. این عوامل همیشه و صد درصد موجب بیماری نمی‌شوند ولی می‌توانند به آن مرتبط باشند.
اکثریت افرادی که به بیماری آلزایمر مبتلا می‌شوند، بیشتر از 65 سال سن دارند و هر چه سن بیشتر باشد احتمال ابتلا به این بیماری افزایش می‌یابد. البته با این حال افرادی هستند که در سنین 40 یا 50 سالگی گرفتار آلزایمر شده‌اند.
همچنین افرادی که یکی از والدین،‌ برادر و یا خواهرشان مبتلا بوده‌اند، شانس بیشتری برای گرفتن این بیماری را دارند تا افرادی که هیچ گونه پیشینیه‌ای ندارند.

بیماری آلزایمر به دو نوع اسپورادیک و غالب موروثی تقسیم می‌شود. بیماری آلزایمر اسپورادیک نوع بسیار شایع آن است که تقریبا 90 تا 95 درصدی از موارد ابتلا را شامل می‌شود. نقش وراثت در این نوع شفاف نیست و مستلزم تحقیقات بسیاری است. اما آلزایمر غالب موروثی شایع نبوده و فقط 5 تا 10 درصد امکان ابتلا وجود دارد و از یک نسل به نسل دیگر مستقیما انتقال می‌یابد.
برهمین اساس بیماری آلزایمر نهایتا بر تمام جنبه‌های زندگی فرد مانند فکر کردن، احساسات و اعمال، اثر می‌گذارد. این اثرات در افراد متفاوت است در ابتدا خاطرات نزدیک و سپس خاطرات گذشته محو می‌شوند و شخص در طی صحبت کردن دچار سردرگمی می‌شود. هم چنین شخص توانایی پیدا کردن لغات مناسب برای ادامه مکالمه‌ را از دست می‌دهد.
علاوه بر آن بیمار، کنترل بر احساسات و حالات خود را از دست می‌دهد و با پیشرفت بیماری، اشخاص دیگر، دوستان و محله‌های آشنا را نمی‌شناسد. تغییرات ایجاد شده در مغز باعث تغییرات در رفتار شخص نسبت به محیط خود می‌شود. این عکس‌العمل ممکن است با رفتارهای معمول شخص تفاوت داشته باشد. واکنش‌هایی شامل، ترک منزل‌، تکرار کارها یا کلمات، پنهان کردن اموال شخصی، رفتار خشن، پرخاشگری، بیقراری و یا رفتار ناشایست جنسی در فرد مشاهده می‌شود.
بیماری می‌تواند بر وضعیت جسمی فرد اثر بگذارد، پیشرفت بیماری به تدریج باعث ضعف قوای جسمانی می‌شود. این تغییرات بر روند کارهای روزانه شخص مانند خوردن، حمام کردن و لباس پوشیدن اثرات سوء داشته و شخص به تنهایی قادر به انجام آنها نخواهد بود.