در اکثر دانش‌ها، حقیقت با به‌کارگیری روش‌های علمی[1] به دست می‌آید. البته روش‌های پژوهشی آنها یکسان نیستند بلکه هر دسته از آنها به روش خاص خود تحقیق می‌شوند. روان‌شناسی نیز که یکی از پردامنه‌ترین و کوشاترین علوم انسانی است، دارای روش علمی خاص خود است و  همین روش علمی است که به کار می‌آید تا مطالعه علم رفتار را از دشواری برهاند. آنچه علم را تعریف می‌کند موضوع تحقیق آن نیست بلکه روش تحقیق آن است. علمی بودن یا نبودن رویکرد مهم است. در انتخاب شیوه پژوهش، روش‌هایی وجود دارد که در کسب، طبقه‌بندی، کاربرد و ارزش اطلاعات از لحاظ توانایی تشخیص متفاوتند.[2] عمده‌ترین روش‌های تحقیق در روان‌شناسی عبارتند از:
 روش مشاهده طبیعی[3] 
 
  مطالعه رفتار موجود زنده در وضع کاملا طبیعی انجام می‌گیرد. آزمایش‌گر نباید هیچ‌گونه مداخله‌ای در وقوع رفتار داشته باشد، بلکه همچون ناظری تیزبین چگونگی و دگرگونی‌های رفتار را گزارش می‌کند. چون روش مشاهده طبیعی مستلزم دقت نظر و برداشت درست از رفتار در موقعیت طبیعی است، گاهی زمانی طولانی به خود اختصاص می‌دهد؛ مانند مطالعه رفتار کودک طی دوازده سال. اگر مشاهده با دقت و بدون پیش‌داوری به‌عمل‌آید می‌توان از آن فرضیه ساخت و نیز آن را در اوضاع مشابه تعمیم داد. روش مشاهده طبیعی را نمی‌توان در همه آزمایش‌های روان‌شناسی به‌کار برد زیرا مطالعه برخی از رفتارها از راه کنترل و آزمایش نتیجه‌بخش است.[4]
روش زمینه‌یابی[5]

ادامه مطلب...